Były tradycyjnie życzenia i kwiaty od gości. Wyświetlono też film Kazimierza Masiuka z ostatnich działalności i wyróżnień Leokadii.
FOTO: Kazimierz Masiuk
****
Leokadia Słopiecka urodzona 26 lutego 1920 w miejscowości Podstoła w województwie kieleckim ukończyła szkołę krawiecką w Kielcach i otrzymała dyplom mistrzowski. Z chwilą wybuchu wojny wróciła na wieś, gdzie wykonywała swój zawód a jako krawcowa miała liczne kontakty ze swoimi klientami i pod przykrywką usług krawieckich podejmowała działalność konspiracyjną. Ukończyła kursy sanitariuszki i łączniczki. W dniu 19 grudnia 1943 roku o świcie niemieckie wojsko otoczyło wieś, w której mieszkała Leokadia Słopiecka z czteromiesięcznym synkiem i ojcem. Pani Leokadia została aresztowana i wraz z ojcem przewieziona do więzienia w Kielcach. Następnie ojca przetransportowano do Gross-Rosen i zamordowano a Leokadię Słopiecką poddano torturom wypytując o organizację podziemną, nazwiska jej członków oraz miejsca ukrycia broni. W wyniku tortur została częściowo sparaliżowana. Ostatecznie została przewieziona do obozu w Rawensbruck. Po wojnie osiedliła się wraz z mężem na wsi w pobliżu Wałbrzycha, gdzie prowadziła gospodarstwo rolne. W 1980 roku oddając gospodarstwo rolne w zamian za rentę podjęła pracę w zakładach mięsnych, gdzie przepracowała kolejnych 10 lat. Przez 25 lat była ławnikiem w sądzie rejonowym. W 2005 roku została w Wałbrzychu Wolontariuszem Roku, gdzie motto swojej działalności społecznej określiła powiedzeniem: "Chcę być potrzebna do końca moich dni". Obecnie jest Przewodniczącą Dolnośląskiego Stowarzyszenia Opieki nad Byłymi Więźniami Politycznymi Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych, gdzie prawie od 20 lat współpracuje z młodzieżą ze Szkoły Jack Steinberger Gymnasium z Bad Kissingen opiekując się ludźmi, którzy w szczególny sposób ucierpieli w II wojnie światowej. Archiwum Historii Mówionej Ośrodka KARTA i Domu Spotkań z Historią w Warszawie w cyklu: Zapomniani świadkowie XX wieku, zarejestrowało Jej ponad 2-godzinne nagranie dotyczące przeżyć z okresu wojennego. Została wielokrotnie wyróżniana za pracę społeczną. Posiada m.in. Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Oświęcimski, Złotą Odznakę Honorową Związku Inwalidów Wojennych Rzeczypospolitej Polskiej.
