Zalążek wystawy, "Pomniki czasu - prolog" okazał się bardzo interesującym projektem. Tym bardziej ciekawą okazała się główna część prac, którą autor oznaczył hasłem "Pomniki czasu - Retrospektywa" Można ją oglądać już od 8 listopada. Otwarcie nastąpiło w dniu jubileuszu 5-lecia istnienia Starej Kopalni. Obiekty tu eksponowane, będąc forpocztą dla wystawy głównej, rozpoczynają autorską opowieść o efemerycznych Pomnikach Czasu.
Monograficzna wystawa Tomasza Domańskiego jest podsumowaniem realizowanego od 25 lat programu artysty, opartego na utopijnej próbie plastycznego zwizualizowania czasu, czyli tworzeniu sprzyjających warunków do umownej jego obserwacji. Jednym z głównych tematów wystawy jest wyjątkowe połączenie efemerycznego działania artystycznego z monumentalnymi i spektakularnymi instalacjami w przestrzeni publicznej.
Prace które będzie można zobaczyć powstały w wyniku fascynacji naturą oraz integralnie z nią związanymi procesami konstruowania formy i ich destrukcji. Tym, co zajmuje Tomasza Domańskiego, pisze Adam Sobota, jest usytuowanie człowieka w obrębie natury i wobec innych ludzi. Jego dzieła mówią nam, że jednostka musi stale określać się wobec zjawisk, które rozwijają się w czasie i mogą być identyfikowane poprzez relacje współzależnych czynników. Zobaczymy przekrojowy pokaz magnum opus artysty, od wczesnych prac z początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku aż po dzieła najnowsze, w tym projekty jeszcze nie zrealizowane.
Tomasz Domański jest autorem, kuratorem oraz wykonawcą koncepcji wystawienniczej i specjalnie skonstruowanych przestrzeni ekspozycyjnych, ukazujących retrospektywę lodowych akcji i etapy ich powstawania. Dokumentalnej ikonografii towarzyszą modele, instalacje i filmy. Poza bogatym fotograficznym i projektowym materiałem zobaczymy także archiwalne dokumenty i korespondencję, które towarzyszyły powstawaniu Pomników Czasu.
Tomasz Domański to badacz, obserwator. Jego widzenie wykracza poza utarte życiowo utensylia. On widzi na wskroś, napisała w publikacji Pomniki Czasu Sylwia Świsłocka-Karwot. I rzeczywiście antycypowanie zjawiska topniejących lodowców na ogromną skalę w pracach z początku lat 90., np. Topnienie 1993, są dowodem na ogromną intuicję artysty.
Domański używa abstrakcyjnej formuły do przedstawienia swoich przemyśleń i przeczuć, by po chwili naprowadzić nas do sedna i istoty swojego działania. Gdy je odkrywamy stajemy się odrobinę silniejsi w naszej prywatnej „bitwie” z czasem. Siła powodzenia tego programu artystycznego tkwi we wspólnym odczuwaniu czasu historycznego, nadbudowującego także nasze prywatne historie. W tym kontekście, nie bez znaczenia jest wiek artysty: młodość przypadająca na lata osiemdziesiąte aż po dojrzałą twórczość. To wspólna historia przemijania niezłomnie odradzająca się w strumieniu zdarzeń.
Tomasz Domański
Urodził się w 1962 r. w Giżycku. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, gdzie w 1993 r. uzyskał dyplom z rzeźby, a w 2003 r. obronił doktorat, którego przedmiotem była rzeźba efemeryczna jako monument relatywny.
Jest autorem rzeźb, instalacji, obiektów, performensów, rysunków i fotografii. Artysta pracuje przeważnie z naturalnymi materiałami: wodą, lodem, ogniem, drewnem, słomą, popiołem, metalem, wykorzystując właściwe im procesy. Tworzy filmy i animacje jako integralne elementy wielu realizacji. W latach 1995-96, uzyskał stypendium Banaras Hindu University w Varanasi. Pięciokrotny stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz wielu fundacji i instytucji, m.in. dwukrotnie Pollock-Krasner z Nowego Jorku, Laurenz Foundation z Bazylei, Montag Stiftung Bildende Kunst z Bonn, dwukrotnie UNESCO-Aschberg z Paryża, KulturKontakt z Wiednia, Adolpha i Esthery Gottlieb z Nowego Jorku. W 1997 nominowany przez Mariusza Hermansdorfera, byłego dyrektora Muzeum Narodowego we Wrocławiu, do Paszportów „Polityki”. W tym samym roku reprezentował Polskę na IX Triennale Sztuki w New Delhi. Swoje projekty i wystawy realizował m.in. w Polsce, Niemczech, Francji, Luksemburgu, Irlandii, Norwegii, Szwecji, USA, Kanadzie, na Alasce, w Hong Kongu czy Korei. Prace Tomasza Domańskiego znajdują się m.in. w kolekcjach takich instytucji jak: Dolnośląskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych we Wrocławiu, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, MWW Muzeum Współczesne Wrocław, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Brał udział w pięćdziesięciu wystawach indywidualnych i ponad stu zbiorowych.
