Wystawa jest prezentowana w ramach „Dni kultury żydowskiej”, będących częścią realizowanego z powodzeniem cyklu „Wałbrzych wielokulturowy”. Przedstawionych zostało 360 zdjęć pochodzących ze zbiorów Żydowskiego Instytutu Historycznego w Warszawie we współpracy z Instytutem Goethego. Fotografie nie mają ambicji artystycznych, natomiast znakomicie dokumentują nieistniejącą już Warszawę i codzienne życie mieszkających tam ludzi.
Trzydzieści procent przedwojennych mieszkańców Warszawy stanowili Żydzi. Była to największa społeczność żydowska w Europie. Nic więc dziwnego, ze kwitło w niej życie kulturalne, polityczne, gospodarcze i artystyczne czy sportowe. Na fotografiach można zobaczyć przedwojennych żydowskich parlamentarzystów, naukowców, sportowców, ludzi interesu, ale także drobnych handlarzy, robotników czy tragarzy.
Wydany został także album pt. „Żydzi Warszawy. 1861 – 1943”, którego autorki: Anka Grupińska, Bogna Burska tak mówią o swoim dziele: „Nasz projekt powstał z bardzo skromnego, przypadkowego materiału, bo fotografowano w sposób szczególny, bo zachowały się te a nie inne zdjęcia. Złożyłyśmy album o ludziach. Zbudowałyśmy wystawę o kawałkach ich losów. Losów pojedynczych a nie losu zbiorowego. Losów pojedynczych, które często się spotykają, ale zawsze są własne i jedyne. W czasie i historii rozmaicie nazywano naszych bohaterów. Oni sami rozmaicie się określali. Kwestia ich tożsamości kulturowej, narodowej, religijnej była ważką kwestią. Starozakonny, Żyd, Izraelita, przechrzta, meches, Polak wyznania mojżeszowego, Żyd katolik, Polak żydowski, Żyd polski, żyd, Polak pochodzenia żydowskiego, Żyd, Polak. Wszyscy oni byli warszawiakami, bo wszyscy przez swój los związani byli z tym miastem. Ginęli w getcie warszawskim dlatego, że Niemcy ich wszystkich nazwali Żydami, że historia zapisała im los zbiorowy.”
Polecamy tę wystawę wszystkim, którzy żyjąc w ciągłym biegu, lubią się jednak czasem zatrzymać. To bardzo dobre miejsce na refleksję.
