Przy asyście wojska, akompaniamencie orkiestry i z władzami miasta oraz regionu. Każdy z mieszkańców mógł również uczestniczyć w ceremonii, którą wałbrzyszanie zapewne zapamiętają na długo i to nie tylko ze względu na jej charakter, ale na osobę, którą żegnaliśmy.
Józef Wiłkomirski urodził się 15 maja 1926 roku w Kaliszu. Przed wojną uczęszczał do Konserwatorium Muzycznego Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej w Łodzi, a podczas okupacji kontynuował naukę gry na wiolonczeli. Wiłkomirski brał udział w Powstaniu Warszawskim. Był więźniem stalagu Sandbostel.
Po wojnie studiował w Łodzi historię i archeologię oraz dyrygenturę w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w tym mieście, później również w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Wiłkomirski grał m.in. w orkiestrach Filharmonii Łódzkiej oraz Opery Warszawskiej. Był dyrygentem w Państwowej Filharmonii w Krakowie, Zespole Ludowym Pieśni i Tańca „Mazowsze” czy Państwowej Filharmonii w Poznaniu.
W latach 1957-1971 był dyrektorem i kierownikiem artystycznym Filharmonii w Szczecinie. W 1978 roku stworzył Filharmonię Sudecką w Wałbrzychu i był dyrektorem tej instytucji do 2005 roku.
W trakcie swojej bogatej kariery artystycznej Wiłkomirski, obok występów w filharmoniach krajowych, koncertował również za granicą – łącznie w ponad 20 krajach Europy, Ameryki i Azji. Od końca lat 60. XX w. zajmował się również komponowaniem, a jego utwory były wykonywane w Polsce i 14 krajach na świecie. Wiłkomirski był też publicystą oraz działaczem samorządowym.
Wśród wielu odznaczeń, dyrygent i kompozytor został uhonorowywany m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
