- Wszystkich chętnych, którzy chcą dołączyć do LOT Aglomeracji Wałbrzyskiej i współtworzyć nasze stowarzyszenie zapraszamy do kontaktu tu lub pisząc maila na adres lot@lotaw.pl – zaprasza prezeska LOT AW, Anna Żabska.
- Lokalna Organizacja Turystyczna Aglomeracja Wałbrzyska daje nam skrzydła do promocji miasta. W silnej grupie możemy zdziałać więcej i wierzę, że przynależność do stowarzyszenia sprawi, że Świebodzice staną się jeszcze popularniejsze – wyjaśnia burmistrz Ozga.
Historia Świebodzic
Najazdy czeskie, które dość często nawiedzały ziemię śląską w latach 1039–1137, paradoksalnie przyczyniły się do powstania licznych grodów warownych wzdłuż pogranicza polsko-czeskiego. Właśnie jedna z takich warowni dała początek dzisiejszym Świebodzicom pod koniec XI wieku. Historyczne udokumentowane źródłami pisanymi początki Świebodzic, a także dzisiejszych dzielnic miasta, niegdyś odrębnych wsi – Pełcznicy i Cierni, przypadają na początek XIII wieku.
Przed 1228 r. miała miejsce pierwsza, bliżej nieznana inicjatywa lokacyjna na prawie niemieckim. W 1228 r. biskup wrocławski Wawrzyniec konsekrował kościół św. Mikołaja. W 1241 r. całą niemal południowo-wschodnią Polskę nawiedziła groźna nawała tatarska. Po najeździe tatarskim Świebodzice objął jako lenno Marboto de Czetaros (Czetryc). Na miejscu zniszczonej osady właściciel wybudował zamek, znajdujący się przypuszczalnie w obrębie dzisiejszego Placu Legionów Polskich. W 1279 r. Henryk Probus w przywileju nazwał mieszkańców „mieszczanami”; stąd jest to przyjmowana data nadania praw miejskich.
W 1293 r. miasto weszło do księstwa jaworsko-świdnickiego. W 1310 r. za namową Świdnicy książę Bernard pozbawił Świebodzice przywileju miejskiego. Przywrócił je w 1337 r. książę jaworsko-świdnicki Bolko II Mały. Źródłem dochodów Świebodzic były jarmarki oraz handel, prowadzony dzięki położeniu miejscowości obok ważnego szlaku handlowego wiodącego z Wrocławia do Czech.
W połowie XIII w. na Dolny Śląsk zaczęły napływać liczne grupy kolonistów z Europy Zachodniej, zwłaszcza Niemców. Ich przybycie sprzyjało germanizacji Śląska.
Od 1509 do 1808 roku Świebodzice należały do Hochbergów z Książa i były w tym czasie miastem prywatnym. Miasto poniosło straty w okresie wojny trzydziestoletniej (1618–1648). Następnie weszło w okres odbudowy. Stopniowo rozwijała się produkcja rzemieślnicza i zwiększała się liczba cechów. Miasto stało się znowu ośrodkiem handlu dla okolicznych wsi, a od 1706 r. odbywały się targi zbożowe. W 1722 r. hrabia Konrad Maksymilian Hochberg nadał miastu pełną władzę rozstrzygania w sprawach straceń.
W XIX w. Świebodzice zaczęły rozwijać się jako ośrodek przemysłowy. Ich specjalnością stała się fabryczna produkcja zegarów. Pierwszą fabrykę uruchomił w 1847 r. przybyły z Oleśnicy zegarmistrz Gustaw Becker. Dzięki pomocy państwa oraz renomie, jaką na rynkach europejskich szybko zaczęły zdobywać zegary Beckera, produkcja szybko rosła.
Bardzo wcześnie Świebodzice uzyskały połączenie kolejowe. Idea budowy połączenia z Wrocławiem powstała już w 1830 r. wśród kupców wrocławskich. W marcu 1837 r. utworzono komitet budowy kolei świebodzickiej, w skład którego wchodzili G. H. Rűffen, hrabia Jan Henryk X von Hochberg, E. von Loebbecke, C. G. Kopisch i inni. Dzięki finansowemu poparciu Królewskiego Instytutu Handlu Morskiego oraz powołaniu do życia w dniu 2 czerwca 1841 r. Towarzystwa Kolei Wrocławsko-Świdnicko-Świebodzickiej przystąpiono do energicznej pracy, wskutek której już 28 października 1843 r. nastąpiło uroczyste otwarcie drugiej na Śląsku oraz na obecnych ziemiach polskich linii kolejowej łączącej Wrocław ze Świebodzicami.
W 1853 r., przedłużono linię kolejową z Wrocławia do Wałbrzycha. Odtąd Świebodzic wzrosła jeszcze bardziej. Ich pozycja była już nie tylko gospodarcza. Przez Świebodzice liczne rzesze kuracjuszy podążały do takich uzdrowisk jak Szczawno, Stary Zdrój i Cieplice. Także dziewiętnastowieczni turyści zatrzymywali się na miejscowym dworcu, aby stąd wyruszać na górskie wycieczki.
W międzywojniu miasto utrzymało swą przemysłowo-turystyczną pozycję, choć w 1935 r. Fabryka Zegarów Gustava Beckera zakończyła swoją działalność. W okresie drugiej wojny światowej, zwłaszcza od 1943 r., prawie cały przemysł Świebodzic przestawiony został na wojenne potrzeby Niemiec. W mieście znajdowała się także filia obozu koncentracyjnego Gross-Rossen.
W 1945 r. Świebodzice weszły w skład Polski, początkowo pod nazwą Frybork. Ludność niemiecką wysiedlono, zastępując polskimi osadnikami. Miasto poszerzono o terytoria sąsiednich wsi Cierni i Pełcznicy. Od 1999 r. Świebodzice należą do powiatu świdnickiego województwa dolnośląskiego.
