W 1996 roku Dawid Godyń ustawił w Zamku Książ strzelnicę i zwiedzający mogli spróbować swoich sił w strzelaniu z kuszy. Atrakcja cieszyła się od początku dużą popularnością. Wśród zwiedzających znaleźli się także tacy, którzy chcieli również wziąć udział w coraz bardziej widowiskowym i atrakcyjnym sposobie spędzania wolnego czasu.
Drużyna z Książa stawała się coraz bardziej liczna i rosła także jej sława. W 1999 roku Dawid Godyń wraz z przyjaciółmi zarejestrował w sądzie Drużynę Rycerską Zamku Książ. Oficjalnie działające Bractwo brało udział w coraz większej liczbie imprez, turniejów, spotkań (turnieje rycerskie na Chojniku, w Bolkowie, w Gniewie oraz we Francji i Austrii). Na swoim koncie mają także udział w inscenizacjach bitwy pod Grunwaldem Z biegiem czasu rycerze odziani byli w coraz bardziej profesjonalnie wykonane zbroje i ubiory, nie tracąc jednak wraz z rosnącym perfekcjonizmem radości z dobrej zabawy i spotkań w gronie przyjaciół.
- W drodze do coraz większego profesjonalizmu tkwi pewne zagrożenie – mów Dawid Godyń. - Przypomina to sytuację współczesnego sportu, kiedy przestał on być radosnym świętem i okazją do zabawy, a stał się wyścigiem parametrów technicznych sprzętu i pogonią za coraz bardziej „wyśrubowanym” wynikiem. Na turniejach i imprezach można spotkać uczestników bractw rycerskich licytujących się perfekcją wykonania zbroi i oryginalnym, średniowiecznym sposobem szycia obuwia. W szumie licytacji ginie jednak sens słowa „bractwo” i dobra zabawa” – dodaje.
- Najpiękniejsze turnieje to te, gdzie czuje się atmosferę na poły rodzinną. Przyjeżdżają na nie ludzie znający się od lat a zaproszenia do udziału w turnieju są imienne. Można by pomyśleć, że środowisko jest hermetyczne i rości sobie pretensję do bycia elitarnym. Tak jednak nie jest – wyjaśnia Godyń.
Kandydat do bycia członkiem bractwa przechodzi najpierw okres nowicjatu, po którym jest pasowany na rycerza. Osoby chętne do uczestnictwa w bractwie, muszą mieć ukończone 18 lat, w przeciwnym przypadku wymagana jest pisemna zgoda rodziców bądź opiekunów – wyjaśnia. Jeśli adept „połknie bakcyla” rzemiosła rycerskiego zaczyna gromadzić zbroję oraz broń. Ważąca ok. 25 kg zbroja może występować w dwóch zasadniczych wariantach: jako zbroja bojowa albo turniejowa. Ta pierwsza jest przystosowana do udziału w turniejach, jazdy konnej, przez co jest bardziej „sztywna”. - W zbroi bojowej można zaś nawet zrobić fikołka - – mówi Godyń.
Nieodzownym atrybutem rycerza jest miecz. Najbardziej klasyczny to półtoraroczny (chwyta się go całą dłonią odzianą w rękawice za rękojeść, zaś druga dłoń w połowie spoczywa na rękojeści oraz drugiej połowie na głowni – kulce na końcu miecza) waży około 4 kg. Rycerze zbrojni są także w łuki i kusze. Zaletą kuszy było to, że miała ona większa siłę rażenia (przebijała nawet zbroje i kolczugi) przy mniejszym zasięgu (5-100 metrów). Jeśli zaś chodzi o łuk, to jego zasięg był o wiele większy (300 – 400 metrów). Jego zaletą było także to, że miał mniej skomplikowaną obsługę. - Coraz większa liczba polskich rzemieślników potrafi wykonać dobrą zbroję czy elementy oręża. Do niedawna prawie wszystkie elementy rycerskiego rynsztunku kupowało się w Czechach – opowiada Godyń. Należy dodać, że podstawowy ekwipunek, czyli taki, w którym można wziąć udział w pokazach, to wydatek rzędu około 1500 wzwyż.
Drużyna spotyka się na treningach. Członków i członkinie drużyny często można spotkać w Karczmie Rycerskiej w Zamku Książ; tam też można zasięgnąć informacji na temat jej działalności. Będący szefem drużyny od początku jej istnienia Dawid Godyń, serdecznie zaprasza wszystkich chętnych do uczestnictwa w drużynie.
