Trener piłkarski, w ten właśnie sposób, uczy dzieci ze szkoły podstawowej, wychowania fizycznego.
- W poniedziałek wysyłam uczniom zagadnienia na cały tydzień. Codziennie zaczynam o 8.00. Siedzę na czacie klasowym, jestem do ich dyspozycji i według planu łączę się z klasami, żeby porozmawiać, wesprzeć i wytłumaczyć ćwiczenia, a także doradzić, co jeszcze innego mogą robić w tym okresie – zaczyna swoją opowieść Kamil Jasiński.
Później to już jest tłumaczenie zasad współpracy. Każde zadanie przygotowywane jest przez trenera w formie pisemnej.
- Przygotowuję ćwiczenia do wykonania. Pracujemy zgodnie z planem lekcyjnym do pracy zdalnej. Kiedy już wszyscy pracę otrzymają, próbują ją wykonać. Ja zaś próbuję za pomocą połączeń online sprawdzić, czy wszystko zostało zrozumiane, no i oczywiście sprawdzam też, w jaki sposób wykonane – mówi trener.
Kamil Jasiński zauważa również spore różnice w takiej pracy oraz wynikające z tego tytułu trudności.
- Praca zdalna dla nauczyciela wf-u jest zdecydowanie trudniejsza. Nie możemy na bieżąco śledzić postępów uczniów. Nie możemy poprawiać ich błędów. Dużo jednak rozmawiamy, co ma być taką namiastką naszych codziennych zajęć szkolnych.
Jak na taki sposób przeprowadzania zajęć reagują uczniowie?
- Okazuje się, że bardzo pozytywnie. Z dużą ochotą wykonują wszystkie zadania, jakie im przekazuję. Ćwiczą w domu, kiedy tego nie widzę, ale wierzę im, kiedy mówią, że je wykonali. Pewnie, dlatego, że jeśli czegoś zrobić nie potrafią, to o tym głośno mówią. Kiedy wrócimy do szkoły spróbujemy wspólnie zrobić, choć część tych zadań, żeby ocenić jak trudne one były. Miłym akcentem było za to, że moi uczniowie tęsknią za szkołą i za naszymi wspólnymi zajęciami na żywo – dodaje Kamil Jasiński.
