W kościele katolickim to dzień spowiedzi, drogi krzyżowej, żałoby i ciszy. Bo co właściwie można powiedzieć wobec śmierci Zbawcy? Na wielu ludziach szczególne, czasem mistyczne, wrażenie robi uczestnictwo w drodze krzyżowej i adoracji krzyża.
Masowe uczestnictwo Polaków w uroczystościach Triduum Paschalnego często miało wydźwięk polityczny, było manifestacją narodową. Tak było w czasie zaborów, okupacji hitlerowskiej i w okresie stanu wojennego. Miejscem, w którym wyrażano patriotyczne postawy i poglądy był grób Chrystusa. Do legendy przeszły kontrowersyjne koncepcje autorstwa księdza Jankowskiego w kościele św. Brygidy w Gdańsku. W czasie stanu wojennego, aby dostać się w pobliże Grobu trzeba było stać w długiej kolejce. Zwyczaj strojenia Grobu powstał w średniowieczu, ale z biegiem czasu tracił na znaczeniu. Współcześnie kultywowany jest w Polsce, Austrii, na Węgrzech i w południowych Niemczech.
W kościele ewangelickim Wielki Piątek jest najważniejszym dniem w roku. W świątyniach panuje cisza, a dominującym kolorem jest czerń. Krzyż na znak żałoby przesłonięty jest kirem. Sensem teologicznym tego dnia jest prawda, że Bóg przyjął w sposób doskonały ofiarę Swojego Syna, złożoną za grzechy i dla zbawienia ludzi. Przez śmierć Chrystusa, jedyną i niepowtarzalną, człowiek został pojednany z Bogiem, otrzymuje życie wieczne i zbawienie – za darmo.
Prawosławnych w Wielki Piątek obowiązuje ścisły post. Wieczorem odprawiane jest nabożeństwo poświęcone śmierci Chrystusa. Na środku cerkwi rozkładana jest płaszczanica czyli całun. Wierni oddają pokłon i całują ikonę przedstawiającą Chrystusa złożonego do grobu, która znajduje się na całunie. W nocy odprawiane jest nabożeństwo symbolizujące pogrzeb Chrystusa, w czasie którego wychwala się Zbawiciela. Na koniec odbywa się procesja wokół świątyni będąca symbolem ostatniej posługi oddanej Jezusowi przez Józefa i Nikodema.
Wszystkich trzech obrządków możemy doświadczyć w Wałbrzychu. Poza tym działa w naszym mieście jeszcze kilkanaście innych, oficjalnie zarejestrowanych, kościołów i związków wyznaniowych. Są z reguły nieliczne i trudno się z nimi skontaktować. Szkoda, bo niektóre stanowią dowód dawnej wielokulturowości naszego miasta.
